‘De Nationale Diabetes Challenge was echt een happening’

"Al een aantal jaren schommel ik op het randje van medicatie voor mijn diabetes. Ik ben vastbesloten om aan de goede kant te blijven. Ik hoef nog niet te prikken en doe mijn uiterste best om dat zo te houden. Hoe? Door te gaan wandelen. Heel veel te wandelen. Dat begon vorig jaar, toen ik een tijdje opgebrand thuis kwam te zitten. Er moest iets veranderen, want ik heb voorbeelden in mijn omgeving van wat er gebeurt als je maar blijft zitten. 

Google gaf het antwoord: de Nationale Diabetes Challenge. Dat leek me zo gek nog niet. Niet alleen door de fysieke inspanning, maar ook omdat je het in je eigen wijk kunt doen. Omdat ik nog niet zo lang geleden binnen Den Haag verhuisde (naar Loosduinen), leek het me een kans om de buurt te verkennen en nieuwe mensen te ontmoeten. Dat is trouwens heel goed gelukt. Ik ken nu in deze wijk meer mensen dan ooit in mijn vorige, waar ik jaren woonde."

Frustratie en motivatie
"De eerste paar wandeltrainingen waren verschrikkelijk afzien. Met veel hangen en wurgen haalde ik de 3 kilometer in een uur. Ik was de jongste van het stel, maar iemand van 80 liep mij er nog uit. Dat is frustrerend en motiverend tegelijkertijd. Voor mij maakten mijn 2 wandelcoaches het verschil. Ze hebben geen zweep, hoor. Hooguit soms een fluitje. Maar hoe inspirerend is het om te zien dat mensen van 5 of 10 jaar ouder mij er op alle fronten uitlopen? Er is echt een soort vriendschap ontstaan. Het goede is dat je aan een haalbaar doel werkt. Ik kan me namelijk wel voornemen om voortaan 4 keer in de week naar de sportschool te gaan, maar dat hou ik toch niet vol. Dit wel.

In mijn wijk waren er 2 wandeltrainingsgroepen: een langzame en een snellere. Ik begon in de eerste, maar op een gegeven moment liep ik vooraan. Toen ben ik beide groepen gaan doen. Inmiddels werk ik weer fulltime, maar ik span me nog steeds in om die 10.000 stappen per dag te halen. Ik loop tegenwoordig met een andere wandelclub elke woensdag anderhalf uur, en elke zaterdag met een vriendin."

Tijd ervoor máken
"De Diabetes Challenge zit er al lang en breed op. Het slot eind september was echt een happening, op de Haagse Uithof. Maar om nu weer tot april binnen te blijven zitten, vind ik geen optie. Vroeger dacht ik dat ik er geen tijd voor had; nu máák ik er tijd voor. Ook na de werkdag. Het gekke is dat je dan best moe kunt zijn, maar dat een wandeling dan juist energie geeft. Nu heb ik mijn zinnen gezet op een langere tocht. Wie weet ooit de Vierdaagse. Maar voor nu ben ik al heel tevreden als ik een tocht van 25 kilometer kan uitlopen."

Tineke Posthuma, wandelcoach:  "Wandelcoach klinkt misschien streng, maar zo ben ik helemaal niet. Deelnemers motiveer je door enthousiast te zijn, en dat stralen we ook uit. Zelf heb ik ook diabetes, dus dat zorgt voor wederzijds begrip. Als ervaringsdeskundige kan ik uitdragen hoe lopen de kwaliteit van mijn leven heeft verbeterd. Ik ben fitter en vrolijker dan voorheen. Naast de conditie is het sociale aspect belangrijk. Dat is ook de reden dat een groot aantal deelnemers nog steeds elke week met ons blijft trainen; ook al is de challenge afgesloten. Met én tussen de deelnemers zijn echte vriendschappen ontstaan. En er lopen meer goede bekenden mee in onze groep: mijn moeder van 81 en vader van 82."

 

Christiaan Rademaker, regioregisseur regio West bij Menzis: “De Nationale Diabetes Challenge verlaagt de drempel om in beweging te komen. Dit levert veel winst op voor de gezondheid van deelnemers. Zodat ze de dingen kunnen doen, die voor hen belangrijk zijn. En het is nog leuk en gezellig ook. Wat we vaak horen, is dat zorgaanbieders - bijvoorbeeld huisartsen - tijdens het wandelen andere gesprekken hebben met patiënten dan in de spreekkamer. De ervaringen zijn erg positief. Daarom ondersteunen we dit initiatief vanuit Menzis graag.”