Als ik hen vraag ‘hoe zij dit zo knap volhouden’, is een veelgehoord antwoord: ‘maar ik heb toch geen keuze’. En: ‘ik probeer er het beste van te maken’. Dan kan ik niet anders dan een compliment geven voor de kracht en moed, die ik aan de andere kant van de telefoon hoor. Het helpt míj vervolgens ook weer om deze coronacrisis door te komen. Met haar beperkingen en voldongen feiten.
Onmogelijk blijkt mogelijk
Zoals het thuiswerken. Tot maart dit jaar had mijn afdeling Zorgadvies niet de faciliteiten om thuis aan het werk gaan. Dat was ook niet nodig, zelfs ondenkbaar. Want ons werk en onze samenwerking speelden zich op kantoor af. En toen was daar ‘opeens’ corona en werd thuiswerken de nieuwe norm. Geen keuze, maar een opdracht. Waar met man en macht aan is gewerkt. Zodat wij binnen een dag vanuit huis onze klanten konden bijstaan in hun vraagstukken. Bewapend met laptop, telefoon, samenwerktools en instructie.
Het laat zien dat er veel mogelijk is als het móet. Ook bij een grotere organisatie als Menzis. De kracht van samen. Dilemma’s die we vooraf bedacht hadden, blijken helemaal niet te spelen. Overleggen met elkaar vinden bijna uit zichzelf een weg. Het doorschakelen van de telefoon werkt eigenlijk heel simpel. En ook de gezonde thuiswerkplek krijgt steeds meer vorm. Met zit-sta-bureaus en zelfs loopbanden. Vóór corona was Microsoft Teams totaal onbekend terrein voor me; nu is het niet meer weg te denken.
Verhalen die raken
De kracht van samen zorgt er ook voor dat we na die intelligente lockdown weer iets meer mogen. Wat mij betreft een opluchting. Voor mezelf. Maar vooral ook voor de kwetsbare groepen in onze samenleving, die extra hard geraakt zijn. Want de verhalen die verzekerden dagelijks met me delen, zijn heftig.
Over de generatie die de Tweede Wereldoorlog heeft meegemaakt bijvoorbeeld. En die door dementie niet goed het onderscheid kon maken tussen de gevechtsvliegtuigen van toen en de traumahelikopters van nu. Over de 101-jarige dame die nog thuis woont en haar 80-jarige mantelzorgers niet mocht zien. Over de bejaarde vader die met spoed werd opgenomen in het verpleeghuis, omdat de dagbesteding moest sluiten. Of over het stel dat hun 40-jarige huwelijk niet samen kon vieren, doordat de vrouw in het revalidatiecentrum herstellende was van een ongeluk.
En wat te denken van al die afspraken en operaties in het ziekenhuis, die moesten worden afgezegd?
Creatief verbonden
Ondanks de heftigheid hiervan probeert toch iedereen te denken in mogelijkheden en er een positieve draai aan te geven. Het is fijn dat ik deze mensen heb gesproken en hen ook nu - vanuit huis - een luisterend oor kan bieden. Zij geven mij de energie die ik nodig heb om zélf verder te gaan.
Net als de creatieve verbindingen die ik zie ontstaan. De kracht van samen. Studenten die zich aanmelden als vrijwilliger. Een zanger die op straat Oudhollandse ‘inhakers’ zingt voor de bewoners van een zorgcentrum. Mensen die kaartjes schrijven naar onbekende ouderen, die je de ruimte geven in de supermarkt, of die hun boekentip delen op social media.
Dromen over 1 wereld
Deze crisis heeft heel duidelijk mijn werkbestaan als zorgadviseur veranderd. Ineens had ik geen keuze meer. Ineens werkte ik thuis. Ineens kreeg de hulp aan onze klanten met wachtlijstbemiddeling een heel andere invulling (omdat de reguliere zorg deels stillag door corona). Bij de pakken neerzitten is geen optie. Dat heb ik inmiddels geleerd van de mensen die ik spreek.
Het draait in een crisis om wat wél kan. Met elkaar er het beste van maken. Ongeacht leeftijd, geaardheid of afkomst. Hopelijk houden we die verbinding nog lang met elkaar vast. Nu én hierna. Voor een beetje meer samen. Stel je voor …
You may say I'm a dreamer
But I'm not the only one
I hope some day you'll join us
And the world will be as one
(Imagine - John Lennon)